Po raz pierwszy z (nie)artykułem, czyli Walentynki pod wodzą Darki.

                Lud wybrany dobrze wie, że nie obchodzę Walentynek.

                Nie tylko z powodu tego, że nie mam chłopaka, ale też dlatego, że nie przepadam za tym świętem, w którym jest aż za dużo czerwonych i różowych serduszek, a także par, które co chwila mówią, że się kochają, po czym obściskują się wszędzie, gdzie się da. No dobrze, z tym ostatnim może trochę przesadziłam, ale do rzeczy. Walentynki nie są żadnym polskim, rodzimym świętem, nie jest to nawet żadne słowiańskie święto, rzadko też kojarzymy je jako wspomnienie liturgiczne świętego Walentego – co prawda stosuje się wymiennie Walentynki i Świętego Walentego, ale ile osób tak naprawdę wie, kim był ów święty?

                O Walentym nie ma zbyt wiele informacji. Był to biskup i męczennik chrześcijański, pochodzący z Terni w Umbri. Żył w III wieku naszej ery w Rzymie, a jak wiadomo, w tym czasie panowały masowe i bardzo popularne imprezy lokalne, zwane prześladowaniami chrześcijan. Został on oczywiście pojmany i zaprowadzono Walentego na proces, podczas którego kijami próbowali mu wybić z głowy wiarę chrześcijańską. Coś jednak im to słabo poszło, bo biskup wcale nie miał zamiaru odchodzić od Chrystusa.

                Jak zapewne się domyślacie, Walenty został skazany na śmierć poprzez ścięcie, Stało się to – a jakże – 14 lutego 269 roku. Jakim cudem stał się patronem zakochanych – nie mam pojęcia, ale tak się właśnie stało. Może to przez to, że został ścięty za wiarę?

                A więc biografię gwóźdź razy oko świętego Walentego mamy za sobą. Przechodzimy do kultury słowiańskiej teraz.

                Było sobie pewne święto kiedyś, nazywane Nocą Kupały. Święto było to obchodzone nocą z 21 na 22 czerwca. Zasadniczo to dalej się je obchodzi w kilku krajach słowiańskich, żeby nie było. Noc Kupały związane było z przesileniem letnim i było świętem Słońca, Księżyca, ognia, wody, płodności, urodzaju, radości i miłości. Przez co często kojarzone było z Walentynkami. Ale chcę tutaj zaznaczyć szczególną różnicę.

                Walentynki to święto zakochanych, a nie święto miłości. Nie każdy jednak tę różnicę zauważa.

                Zakochani to zakochani i kropka. Ale miłość… Miłością można obdarzyć swoją lepszą połówkę, swoją rodzinę, psa, kota, przyjaciela, przyrodę, swoich bliźnich, ojczyznę. Różnica jest duża. Przecież nie zakochujesz się w ojczyźnie, bo nie jest ona osobą, ale ojczyznę kochasz. Różnica jest ogromna.

                To, że jesteś zakochany nie oznacza od razu, że kochasz. Tak przynajmniej jest moim zdaniem. Trzeba trochę uważać z tymi słowami i ostrożnie je szacować, żeby potem nie było płaczu i zgrzytania zębów.

                Ale na chwilę wracając do słowiańskiego święta. Noc Kupały została wyparta w Polsce przez chrześcijaństwo (chociaż ciężko było, nie ma co). Jak? Tak jak inne święta pogańskie. Na jej miejsce wrzucili inne święto, a konkretniej Noc Świętojańską, którą obchodzi się 23 – 24 czerwca. No i cóż, zabieg był udany – w Polsce nie ma tak naprawdę wielu osób, które wiedzą, czym jest Noc Kupały, choć dawniej było to jedno z najradośniejszych świąt w całym roku.

                I tutaj zakończę swój wywód, mając nadzieję, że trochę się doedukowaliście. Boże, w życiu nie sądziłam, że będę w ten sposób nauczać ludzi historii. Aż przez chwilę poczułam się mądra, ale szybko mi to przeszło. Wystarczyło, że przypomniałam sobie ,,Dziady", a konkretniej część trzecią i czwartą. Boże, czytanie tego było przerażające, więc podziwiam ludzi, którzy potrafili przeczytać całość bez łamania sobie głowy, o co tak właściwie głównemu bohaterowi chodzi. 

                Ale na chwileczkę wracając do głównego tematu, jakie jest wasze odczucie co do Walentynek? Lubicie je, czy też nie za bardzo? Czekam na wasze opinie.

                Pozdrawiam!

                Darka3363