Shaman King, cz.1 – Nigdy nie wiadomo, gdzie i kiedy dopadnie nas Śmierć…

AVE!

                WDP: AVE!

                Tak jest, nareszcie wróciłam z kolejnym one-shotem! Wiem, że tęskniliście XD.

                Naru: A teraz tak na serio. Przepraszamy, że dawno nic się nie pojawiło z opowiadań. Niestety, zabrakło Weny do dokończenia mojej przygody.

                Mam nadzieję, że nie jesteś zły?

                Naru: Wyluzuj, źle nie jest. Kiedyś to skończysz^^

                Moje ty kochanie~! *przytula się do Naru*

                Shiki: A teraz…

                Arty: …Zapraszamy do czytania!

------------------------------------------------------------------

                Okres II Rundy Turnieju…

                Niebo Dobie nagle przesłoniły czarne chmury. Szamani, widząc to niecodzienne zjawisko pogodowe uznali, że warto zbierać się do zajmowanych domów. Większość z nich przechodziła przez pewną ulicę, której nazwy narrator nie umiał zapamiętać, w tym również Hao i jego uczniowie. Szli oni spokojnie w stronę obozu, a Hao zastanawiał się, czy podczas poprzedniego Turnieju też padał deszcz, lecz jego przemyślenia przerwała Opacho:

                -Czy tam nie stoi Yoh?

                I faktycznie, na środku ulicy stał wspomniany szaman. Wokół niego zebrał się mały tłum osób, który systematycznie rósł, a w samym środku zdarzenia stała ekipa młodego szamana.

                -Masz rację. Podejdźmy bliżej, może się czegoś dowiemy. – powiedział Hao. Tak to jest, kiedy nie lubi się niewiedzy.

                Grupa przecisnęła się do połowy tłumu, kiedy usłyszeli krzyk:

                -Yoh, proszę, nie rób tego! - krzyknęła Anna.

                ,,Ocho, skoro ona kogoś o coś prosi, to sprawa musi być poważna"-pomyślał ognisty szaman i w końcu przepchnął się na sam początek, a obraz tego, co zobaczył, łagodnie mówiąc, zaskoczył go.

                Otóż faktycznie, stał tam Yoh, ale trzymał on przy swojej skroni pistolet. Oczy miał zakryte przez włosy.

                -Staary, nie wygłupiaj się, Prima Aprilis było w miecha w tył! – krzyknął Trey.

                -Skoro jesteśmy przy pierwszym kwietnia, to czy znacie ten żart o…

                -NIE! – krzyknęli Ren i Trey jednocześnie, po czym wspólnie dokopali komikowi. Ach, nie ma to jak wspólny cel, który jednoczy ludzi…

                -Braciszku, co to ma znaczyć? - zapytał zwyczajowym głosem Hao, po czym dostał legendarnym prawym sierpowym Anny, jednak udało mu się utrzymać w pozycji stojącej. Ledwo bo ledwo, ale jednak. Mimo wszystko to siniak na policzku będzie.

                -Ślepy jesteś? - zapytała ironicznie Anna. - Yoh próbuje popełnić samobójstwo!

                Hao spojrzał na swojego bliźniaka zdziwiony, który również w tym samym momencie spojrzał na niego i poruszył ustami, tworząc bezdźwięczne słowa:

                -Niech żyje Król Szamanów.

                Po jego policzkach popłynęły wtedy łzy, po czym uśmiechnął się złośliwie. A głośno już powiedział z ironią w głosie:

                -Ta, jasne!

                I strzelił. Krew znalazła się na ubraniach Anny, Hao i...Keiko, która nie wiadomo kiedy pojawiła się w tłumie. 

                Zatrzymała się tuż przed synem. Serce biło jej niemiłosiernie mocno, aż wydawało jej się, że wszyscy je słyszą. Nic nie mówiła, uklękła przed martwym ciałem syna.

                -Yoh… - i zaczęła płakać.

                Anna położyła głowę narzeczonego na kolanach. Po jej policzkach płynęły łzy.

                Męska część grupy, oprócz Ryu, dzielnie wstrzymywała łzy i emocje na wodzy. Jednak widać było przygnębienie Rena czy drżące dłonie zaciśnięte w pięści Trey’a.

                W tej chwili deszcz zaczął padać i woda zaczęła się mieszać z cieknącą krwią młodego Asakury.

------------------------------------------------------------------

                Chwilę po śmierci Yoh…

                Na dachu jednego z budynków stał pewien mężczyzna. Narzucony na głowę kaptur nie pozwalał zobaczyć twarzy tego człowieka, widać było jedynie uśmiech. Uśmiechał się lekko na to całe zdarzenie na dole, które obserwował mniej więcej od śmierci młodzieńca. Przyglądał się głównie długowłosemu szamanowi. Widział na jego twarzy przez krótką chwilę szok i zdziwienie, po czym przybrał znów swój zwyczajny uśmiech i niemal natychmiastowo odszedł wraz z uczniami. Prychnął z rozbawieniem. Doskonale wiedział, że uważał on Yoh za świetnego szamana, który dopiero co się postrzelił, co, według Ognistego Szamana, nigdy nie powinno się stać.

                -Nadal myślisz, że to dobry pomysł? – zapytał Duch Stróż mężczyzny.

                -Dobrze wiesz, przyjacielu, że to musiało w końcu nastąpić. – odpowiedział mu spokojnie.

                -Tak, wiem, ale…

                -Tak musiało się stać. Taka wola Jego Jogurtowatej mości…Nic na nią nie poradzę, mój drogi. Nawet jeśli bym tego chciał najmocniej na świecie. – rozmówca skrzywił się lekko, wspominając o Królu Duchów.

                Stróż mężczyzny zaśmiał się cicho, po czym razem zniknęli wraz z lekkim podmuchem wiatru.

------------------------------------------------------------------

                Dwie godziny później…

                -Pani Keiko, zatrzyma się pani u nas na kilka dni? – zapytała się już uspokojona Anna.

                -Dziękuję Anno, ale nie mogę. Muszę powiadomić rodzinę. Ale chwilę z wami pobędę. – odpowiedziała brązowowłosa i starła ostatnią łzę z policzka.

                -Rozumiem.

                Ren wziął ciało przyjaciela na ręce i zaniósł do domu, a za nim szła cała ich ekipa. Tłum samoistnie schodził z drogi temu ponuremu konduktowi, sami będąc cicho i przeżywając żałobę.      Mimo wszystko, każdy wierzył, że to Yoh zostanie Królem Szamanów. Zawsze uśmiechnięty chłopak, uczciwy, spokojny, wyluzowany, zawsze miał dobrą radę w zanadrzu. Na zawsze pozostanie w ich sercach wspaniałym szamanem i dobrym człowiekiem.

                Ekipa Yoh doszła już do domu i weszła. Zabarykadowali drzwi, a Ren położył ciało szamana na stole. I po chwili…Cała ekipa poprzybijała sobie piątki. Keiko zaśmiała się na widok radości u reszty.

                -Pierwsza część planu zrealizowana. Drugą zaczniemy zaraz po wybraniu Króla Szamanów. – powiedziała Anna.

                -Ciekaw jestem, jak zareaguje przyszły Król Szamanów na całą tę hecę. – śmiał się Ryu, poprawiając swoje włosy, po czym poszedł do kuchni ugotować obiad.

                -Cóż, palpitacja serca raczej gwarantowana.

                -Ewentualnie upadek światopoglądu. Chyba jednak palpitacja lepsza…-zastanawiała się Pilika.

                -Hej, a słyszeliście ten żart o…- zaczął Choco.

                -NIE! – I nie dane było mu skończyć.

------------------------------------------------------------------

                Ten sam dzień, wieczór…

                Hao siedział na skale i rozmyślał.

                Zawsze uważał Yoh za silnego człowieka, który ot tak po prostu nigdy nikogo nie zabije, a tu proszę, popełnił samobójstwo. To też rodzaj zabójstwa. Doskonale wiedział, że on nie jest dobrym materiałem na osobę zabijającą nic nie wartych ludzi, no ale…Jakoś zawsze dotąd myślał, że jego młodszy brat zginie z jego ręki, kiedy połączy obie części swojej duszy.

                I właśnie coś przyszło długowłosemu do głowy.

                A może zrobił to właśnie po to, żeby nie oddać mu tego kawałka duszy?

                Nie, to niemożliwe. Raczej.

                W końcu nie wyjaśnił mu tejże tajemnicy. Tak w zasadzie to nikomu nie powiedział.

                A tak właściwie to jakie są różnice między nimi?

                Ideologiczne, przede wszystkim. Yoh potrafiłby wybaczyć swoim oprawcom, kiedy Hao akurat w tym samym czasie zacząłby planować okrutną zemstę. A później ją wypełnił. W końcu zemsta najlepiej smakuje na zimno.

                Ale tak to…?

                Oboje byli wyluzowani, mało co potrafiło wytrącić ich z równowagi, jednak kiedy już się to zrobiło, to delikwent był na sto dwa.

                Sto kilometrów od domu i dwa pod ziemią.

                Obaj byli potężni. Co prawda Yoh był słabszy od Hao, ale z pewnością nie wolno było go lekceważyć jako przeciwnika. Jego taktyka walki była całkiem oryginalna i bardzo często improwizował, przez co trudno było wyczuć jego następny krok.

                No i obaj potrafili przyciągać tłumy. Obaj byli urodzonymi przywódcami. Sam nie wiedział, na jakiej zasadzie to działa, ale tak właśnie jest. Obaj posiadali duże grupy silnych szamanów, z którymi należy się liczyć. Co prawda oprócz nich jest jeszcze X-Laws, ale kto by się przejmował jakimiś niedorobionymi psychopatami?

                No i wygląd. W końcu są bliźniakami. Hao parsknął z rozbawieniem. Taak…

                Raczej byli bliźniakami.

                -Mistrzu?

                -Witaj Opacho. – uśmiechnął się Hao.

                -Mistrzu…Czy nie wydaje ci się dziwna, ta cała afera?

                -Tak, ale nie ma co podważać dowodom. Nie da się powrócić z martwych.

                -I kto to mówi…

                -Dobrze, nie da się powrócić z martwych, jeżeli nie opanowało się wszystkich punktów Gwiazdy Jedności. Wracajmy do obozu, muszę się w końcu wyspać.

                -Tak jest, Mistrzu!

------------------------------------------------------------------

                Dwa miesiące później…

               

                -Zwycięzcą Turnieju Szamanów jest Hao Asakura. – ogłosiła Goldva zmęczonym głosem.

                Szamani się nie bali. Oni byli dosłownie przerażeni! X-Laws do tej pory się zastanawia, jakim cudem jeszcze nie zniszczyli Hao. Wszystkie te błyskotliwe plany, pułapki na Asakurę, bezpośrednie konfrontacje…A teraz przepadło! Chyba że…Marco wpadł na kolejny iście szatański plan, którym podzielił się szybko z Jeanne. Żelazna Dama kiwnęła głową, popierając jego pomysł i wycofali się z Areny.

                Grupą, która się wcale nie bała ani nie była przerażona, była grupą Yoh. Patrzyli na całość z lekkimi uśmiechami i ledwo hamowanym śmiechem.

                -Zastanawiam się – zachichotał Lyserg. – Jaka będzie jego mina, kiedy dowie się wszystkiego.

                -To będzie interesujące.

                -Interesujące? – powiedział Trey – Tamara, to będzie piękne! Chyba nawet kamerę wezmę, żeby to nakręcić.

                -Sorry, tam nie działają takie urządzenia. - ucięła Anna, kładąc wyrok na pomyśle Trey'a - A teraz chodźmy, czas wyruszyć do Gwiezdnego Sanktuarium. – powiedziała na koniec i również ta grupa odeszła od nowego Króla Szamanów.

                Uczniowie Hao patrzyli z uwielbieniem na swojego Mistrza. W końcu uda się spełnić jego marzenie i stworzy Królestwo Szamanów. Tylko Opacho patrzyła na Asakurę zwyczajnym spojrzeniem. Nie było w nim uwielbienia czy miłości do Mistrza. Po prostu patrzyła. Bo ona wie doskonale, że to wszystko nadaremno. Wie, że nie uda mu się spełnić swojego marzenia, które z resztą nie było do końca prawdziwe.

------------------------------------------------------------------

                Dwa dni później…          

                Hao siedział na tronie, a przed nim była grupa Yoh. Jak oni się dostali do tego miejsca, nie wiedział. Wiedział jedynie, że nie może czytać w ich myślach, co wydawało mu się co najmniej dziwne.

                Wokół tronu stała Rada Szamańska z Goldvą na czele. Patrzyli oni spokojnie na rozgrywające się przed nimi wydarzenia, jak to zawsze było. Zasada braku jakichkolwiek interwencji. Silva od zawsze twierdził, ze jest ona beznadziejna i bez sensu, bo jak reszta reguł ma być egzekwowana, skoro ta zasada uniemożliwiała to? Zastanawiali się z Kalimem, po jaką cholerę były wymyślane w takim razie wszelkie reguły. Jednak zwalali to na barki głupoty Króla Duchów i zawsze wracali do swoich zajęć. Jednak teraz zasada ta była szczególnie uciążliwa.

                -Po co tu przyszliście? – zapytał się Król. – Bo chyba nie po to, żeby mnie strącić z tronu i uratować ludzi, prawda? – zaśmiał się cicho i oparł głowę o dłoń.

                -Tak właściwie to…-zaczął Trey, jednak nie dane było mu skończyć z pewnej przyczyny.

                Otóż nagle zza tronu w wybuchu i dymie wyszła postać w białym ubraniu, rozmawiająca, a raczej krzycząca na rozmówcę przez telefon, wymachując pięścią nad głową. Kaptur narzucony na głowę nie pozwalał na ujrzenie twarzy, jednak głos był identyczny jak ten, należący do pewnego szamana:

                -Słuchaj no, nie obchodzi mnie to, że dostanie się na Atlantydę nawet przy dzisiejszej technologii jest niemal niemożliwe, masz to zrobić. Jesteś szamanem, do diabła! Zawsze była ona dla nas dostępna, więc się nie wymigasz! Masz trzy dni i ani godziny więcej!

                Zdjął kaptur i zakończył połączenie z wściekłym westchnieniem. Przeczesał dłonią ciemne włosy z roztargnieniem.

                -O, cześć! – krzyknął ucieszony Yoh do pozostałych z typowym dla siebie wyszczerzem, zauważając grupę przyjaciół, machając przy tym wesoło.

------------------------------------------------------------------

                Tak, wiem, że ta część jest krótka, ale jest to w pewnym sensie prolog przyszłych wydarzeń.

                Kyuu: W następnej części dowiecie się trochę więcej, nie martwcie się!

                Dokładnie. Szczerze to już nie mogę się doczekać, aż ją tu wstawię, bo wtedy się większość zagadek wyjaśni, jak nie wszystkie. I po wstępnych przymiarkach i po przeanalizowaniu tych ochłapów, które napisałam, mogę spokojnie stwierdzić, że się spodoba ludziom, które nie lubią KD^^.

                WPD: Do sądu z nim!

                KD: No ale za co?

                WDP: Za to, że jesteś w tym miejscu i za wymyślanie głupich reguł!

                Co TY tutaj robisz?! Paszoł won mi z chałupy, twoja kolej będzie później! *Wykopuje KD na zbity pysk przez otwarte okno*. Nie będzie mi delikwent powietrza zatruwał…

                Pozdrawiamy!

                Darka3363 i Wesoła Drużyna Pierścienia.

Następny rozdział